طبق تحقيقات دانشمندان، مغز با تنفس ارتباط نزديکي داشته و نفس کشيدن مغز ما را شکل ميدهد.
به گزارش
هفت چشمه؛ اثر آرامبخش تنفس در موقعيتهاي استرس زا، مفهومي است که بيشتر ما با آن آشنا هستيم.
اکنون پروفسور ميکا آلن از دپارتمان پزشکي باليني دانشگاه آرهوس يک قدم به درک اينکه چگونه نفس کشيدن مغز ما را شکل ميدهد، نزديک شده است. در اين مطالعه محققان نتايج بيش از ۱۰ مطالعه را با نتايج تصويربرداري از مغز جوندگان، ميمونها و انسان ترکيب کردند و از آن براي ارائه يک مدل محاسباتي جديد استفاده کردند که توضيح ميدهد چگونه تنفس ما بر ساختار مغز تأثير ميگذارد.
محققان گفتند: آنچه ما دريافتيم، اين است که در انواع مختلف کارها، ريتمهاي مغز با ريتم تنفس ما ارتباط نزديکي دارد. وقتي عمل دم را انجام ميدهيم، ما نسبت به دنياي بيرون حساستر هستيم، در حالي که وقتي نفس را بيرون ميدهيم، مغز بيشتر کوک ميشود.
پروفسور ميکا آلن توضيح داد که اين با نحوه استفاده از تنفس در برخي ورزشهاي شديد همخواني دارد، براي مثال تيراندازان حرفهاي آموزش ديدهاند که ماشه را در انتهاي بازدم بکشند.
ميکا آلن توضيح داد که اين مطالعه نشان ميدهد که تنفس چيزي بيش از کاري است که ما براي زنده ماندن انجام ميدهيم. اين نشان ميدهد که مغز و تنفس به گونهاي در هم تنيده شدهاند که بسيار فراتر از بقا عمل ميکنند و در واقع بر احساسات، توجه ما و نحوه پردازش ما از دنياي خارج تاثير ميگذارند. مدل ما نشان ميدهد که مکانيسم مشترکي در مغز وجود دارد که ريتم تنفس را به اين رويدادها مرتبط ميکند.
اثرات تنفس بر روان ما
درک اينکه چگونه تنفس مغز ما را شکل ميدهد و در نتيجه، خلق و خو، افکار و رفتارهاي ما را شکل ميدهد، هدف مهمي براي پيشگيري و درمان بهتر بيماريهاي رواني است.
دشواري تنفس با افزايش بسيار زياد خطر اختلالات خلقي مانند اضطراب و افسردگي مرتبط است. ما ميدانيم که تنفس، بيماري تنفسي و اختلالات روانپزشکي ارتباط نزديکي با هم دارند.
ميکا آلن گفت که مطالعه ما اين احتمال را افزايش ميدهد که درمانهاي بعدي براي اين اختلالات در توسعه راههاي جديد براي تنظيم مجدد ريتمهاي مغز و بدن، بهجاي درمان مجزاي هر يک از آنها باشد.
تثبيت ذهن ما از طريق تنفس يک تاکتيک شناخته شده و مورد استفاده در بسياري از سنتها مانند يوگا و مديتيشن است. مطالعه جديد چگونگي ايجاد اين امکان را توسط مغز روشن ميکند.
اين مطالعه نشان ميدهد که سه مسير در مغز وجود دارد که اين تعامل بين تنفس و فعاليت مغز را کنترل ميکند. همچنين نشان ميدهد که الگوي تنفس ما مغز را تحريکپذيرتر ميکند، به اين معني که نورونها در زمانهاي خاصي از تنفس احتمال تحريک بيشتري دارند.
مطالعه جديد به محققان هدف جديدي را براي مطالعات آينده در مورد افراد مبتلا به اختلالات تنفسي يا خلقي ميدهد.
محققان گفتند: ما همچنين دوست داريم بررسي کنيم که چگونه عواملي مانند استرس، خواب و حتي چيزهايي مانند شنا در زمستان بر تعامل تنفس و مغز تأثير ميگذارند.